Met de omschrijvingen van muziek, absurdisme, energiebom en ‘tanden in de fik van het lachen’ was onze interesse gewekt en de kaartjes besteld. En ja, de omschrijvingen klopten ook allemaal. Een voorstelling waar geen lijn in te vinden was. Snel schakelende onderwerpen, wat al begint bij de eerste zin van de opening.

Steeds een aanloop… tot wat? Geen touw, geen bom, geen heipaal aan vast te knopen. Vermakelijk! Dat wel. Na afloop kwam iedereen dan ook met een blij gezicht de zaal uit, maar ook met de verwarring ‘waar heb ik eigenlijk naar gekeken?’

Het lijkt ook wel op hoe onze overheid acteert, zijn tekst schrijft en waar we van de ene regel naar de andere hoppen. Er lijkt wel op meerdere podia met verschillende stukken door elkaar geacteerd te worden. Als toeschouwer valt het niet mee om dat te volgen, zoals we zelf aan den lijve ondervinden.

Welke rol hebben wij dan als Windunie? Zijn we toeschouwer, criticus, theater, kaartjesverkoper, licht/geluidsmederwerker, catering/bar dienst of schoonmaker na de voorstelling?

Op dit moment zijn we criticus, kaartjesverkoper en theater: en zijn we een moeilijk te volgen theaterstuk aan het verkopen. Een stuk dat we verplicht moeten laten spelen. Maar we zitten, droog,  warm, binnen en hebben een keurige catering tot onze beschikking om in de pauzes en voor en na de  voorstelling te vertoeven.

Douwe de Jong
Bestuurslid