Onze samenleving is op weg naar Parijs. Op weg naar maximaal 1,5 graad temperatuurstijging. Een enorme operatie. Mensen van de Windunie werken daar al meer dan 20 jaar aan: met vakmanschap en ondernemersgeest werd gewerkt aan productie van groene energie.

Natuurlijk weten we dat we meer moeten doen: meer productie, meer integratie van technologie, opslag, conversie naar moleculen, de opbouw van energielandschappen die voor de (lokale) samenleving profijt opleveren.

Moeilijk te realiseren zegt u? Zeker wel. Als het makkelijk was dan hadden het we het immers allang gedaan. Veel keus hebben we niet. Zonder projecten waar boeren, burgers en buitenlui beter van worden gaan we het niet redden. Het goede nieuws is dat we optimistisch kunnen zijn. Omdat we ervaring hebben, ondernemerszin, vakkennis. Die ervaring maakt creatief én vasthoudend.

Pessimisme is op z’n plaats in de ontwikkeling van de ‘RES’en’.  Die opgetelde ‘RES’en’ zijn het antwoord op de vraag hoe Nederland ‘in Parijs komt’. Met veel bombarie gepresenteerd, handtekeningen en mooie bedoelingen bij de start. Inmiddels maakt de gemeentepolitiek op veel plaatsen duidelijk dat het bij lippendienst blijft. Vrijblijvendheid is troef in menig programma van menige politieke partij. Men lijkt te vergeten dat we ‘hier en nu’ oplossingen nodig hebben. En niet ‘daar en straks’. Gemeenten die pleiten voor minder windenergie in hun gemeente en meer ‘wind op zee’ maken zich er te makkelijk vanaf.  De bakens worden niet verzet. Zo wordt de RES een REM en strandt het schip.

‘Ontbrekend draagvlak’ wordt aangevoerd als argument om een NIVEA standpunt in te nemen (Niet In Mijn Voor- En Achtertuin). Daarmee wordt de samenleving op achterstand gezet. Bedrijven missen de (energetische) innovatieslag, de kosten voor energiegebruikers én de samenleving stijgen. Parijs ligt dan te ver weg.

De mensen van de Windunie zien dit als een aansporing om nieuwe verdienmodellen te zoeken. Verdienmodellen waarin we meer moeten doen dan het gewone. Als we het laten bij de participatiemogelijkheden van de Omgevingswet (wordt die ooit nog ingevoerd?) of de (niet afdwingbare) ‘50% lokaal eigendom’ gaan we kansen missen. En dat geldt voor ondernemer en samenleving. We hebben nieuwe bakens nodig!

De handtekeningen van de Rijksoverheid, de provincies en de gemeenten staan onder de eindbestemming, het Parijse akkoord. Het is nu zaak dat er vaart wordt gemaakt met Integrale projecten en nieuwe, brede verdienmodellen voor lokale vitaliteit en vernieuwing. Nieuwe bakens op de weg naar Parijs. De mensen van de Windunie zijn er klaar voor.

Marten Wiersma
Bestuur@windunie.nl